Haakwerk

Mijn ingewikkeldste haakwerk tot nu toe, is bovenstaand topje, een Phildar patroon. Op Kreta zag ik dat daar nog heel fanatiek gehaakt wordt, kleine handwerkwinkeltjes in de dorpjes liggen er vol mee. Maar ook voor eigen gebruik wordt nog veel gehaakt.

In Afrata ontmoetten we een paar oudere dames, in het zwart met schortjes voor, die zaten te haken. Dat we kwamen kijken, vonden ze prachtig, gelijk vloog er een naar binnen om stoelen bij te halen, een ander haalde nog een groot haakproject van binnen, zodat we die ook konden bewonderen. Ze waren bezig aan spreien, voor de uitzet van kleinkinderen. Een liet ook een sprei zien met ingezette blokken engels borduurwerk.
     Erg mooi! Ze werken met heel fijn garen, de bolletjes in een yoghurtemmertje met een gaatje in het deksel tegen het wegrollen. Terwijl de snoepjes rond gingen, begonnen de dames weer te haken, zodat we konden zien hoe ze het doen, niet heel veel anders dan hier. Hier zie ik wel veel mensen de naald onderlangs vasthouden, ik heb het mezelf weer geleerd uit een Amerikaans boek, daarom houd ik de naald bovenhands vast, en dat zag ik de vrouwen daar ook doen. De draad houden ze wel een beetje anders vast. 
     Ze werken niet met papieren patronen zoals wij, maar met een gehaakt blok op een rood servetje, ingepakt in plastic. Ze vertelden dat die blokken van grootmoeder op moeder op dochter doorgegeven worden. Met spelden geven ze aan waar ze gebleven zijn. Elke dag zitten ze drie tot vier uur lang samen in de schaduw te haken. Wel vinden ze het heel jammer dat de jongere generatie er minder belangstelling voor heeft.  
     Wel heel erg leuk, deze ontmoeting, de liefde voor het handwerk kent geen grenzen. En ook zonder heel veel woorden, kun je prima communiceren.